De cirkel van het leven, sterven en geboren worden zijn voor mij onlosmakelijk met elkaar verbonden. Dat is wat ik diep vanbinnen voel. Vanuit die gedachte geef ik mee vorm aan een afscheid op maat. Ik wil de dood weer dichter bij de mensen brengen, zonder taboes. Samen durven kijken naar de dood als deel van het leven.
Mijn hele leven was de aanzet tot wat ik nu doe. Ik groeide op in een gezin waar “zorgen voor” centraal stond. Na mijn diploma verpleegkunde ging ik voor vroedvrouw. Tijdens mijn drie jaar op de kraamafdeling van Sint-Vincentius in Antwerpen kwam ik erachter dat mijn geloof in de kracht van natuurlijke bevallingen mijn drijfveer was. Ik had een uitgesproken visie over hoe vrouwen ‘mochten’ bevallen en wat ik als vroedvrouw kon betekenen.
Toen ik het gevoel kreeg dat ik me niet verder kon ontwikkelen, wilde ik mijn horizonten verruimen en ben ik tropische geneeskunde gaan bijstuderen. In de Tropen ben ik helaas nooit geraakt, ik belandde in de gouden kooi van de farma-industrie. Door mijn brede interesse was ik makkelijk inzetbaar. Het was belangrijk werk, ik verdiende goed, het beroep gaf me status en ik ontmoette veel interessante mensen. Ondertussen was ik getrouwd, kreeg ik twee schatten van dochters en presteerde ik werkweken van 60 uur en meer.
En toen ging het licht uit. Niet bij mezelf maar bij manlief. Het was dé trigger om ook over mijn eigen leven te gaan nadenken. Toen hij na zijn burn-out terug aan de slag kon, werd mijn moeder ziek…kanker.
Ik voelde de nood om te herbronnen en ik ging mijn tijd verdelen tussen mijn werk en de zorg voor mama. Mijn houdbaarheidsdatum in de farma-industrie liep ten einde en ik startte een opleiding tot butler. Een droom die uitkwam! Wat trok me daar nu zo in aan? De schoonheid, het dienende, the eye for detail, de strenge discipline maar vooral ook de kracht van een ceremonie of het ritueel zo je wil.
Ik stapte uit mijn gouden kooi en ging ‘levensvieringen’ in de wereld zetten. Je kent het wel; geboortes, doopsels, huwelijken en uitvaarten. Maar ik voelde quasi meteen aan dat ik bij een afscheid de allergrootste meerwaarde kon bieden, ik leerde het meeste van mijn doden.
Zo ook van mijn moeder die na vier moedige jaren overleed. Haar afscheid van zo dicht te mogen meemaken, heel open en eerlijk, was het grootste cadeau dat ik ooit kreeg. Nog nooit was ik zo dicht bij de pure liefde gekomen.
En dan eind 2018 overleed papa, een beetje onverwacht. Maar ook daar toonde de dood zich mild. De rust die hij uitstraalde na zijn dood was voor ons een geruststelling. Papa lag thuis opgebaard, in zijn eigen omgeving. Familie en vrienden kwamen er afscheid nemen, op die plek waar er ook voor hen veel herinneringen lagen. De verhalen die naar boven kwamen zullen ook voor altijd ons hart verwarmen.
In liefde terug verbinden, over de dood heen; daar wil ik ook anderen bij helpen. Mensen het vertrouwen geven dat de dood ons zoveel kan leren en ons leven betekenisvoller maakt
Ik bied rust en ontzorging en ga volop voor verbinding…ook als de dood heel dichtbij is.
Karin
